Ik lees in de vrouwenbladen dat sommige meisjes of vrouwen beweren dat haar zus haar beste vriendin is. Dat lijkt me een geweldig idee.
Wat zouden de eigenschappen moeten zijn van een goede vriendin? Ik heb eventjes opgezocht wat mensen zeggen; Ik heb het volgende rijtje als voorbeeld gevonden: goed luisteren, contact zoeken en houden, aanwezig zijn in goede en slechte tijden, haar accepteren zoals ze is, attent zijn, haar steunen in alles wat ze doet, interesse tonen, haar dingen gunnen etc. etc. Samenvattend: een vriendin moet vooral emotionele steun bieden.
Ik vraag me vervolgens af: wat is de scheidslijn tussen een zus of een vriendin? Volgens mij past dat rijtje wel bij alle soorten relaties. Die eigenschappen van een goede vriendin zoeken wij toch ook bij onze partner of familie?
Wat is dan het verschil tussen vriendschap en familie liefde? In deze moderne tijd gaat de uitspraak 'Familie is de grootste schat' niet meer overal op. Dit geldt zeker niet voor de kinderen en jongeren die opgroeien in een disfunctioneel gezin. Een van de grootste waarden die onze familie ons biedt zou onvoorwaardelijke liefde en genegenheid zijn. Als ik naar die lijst van criteria 'goede vriendin' kijk, lijkt het erg op dat wij de onvoorwaardelijke liefde ook in een vriendschap zoeken. Wat maakt het dat wij de onvoorwaardelijke liefde zoeken bij vreemden? Kijk, voordat je een vriend(in) wordt van een andere ben je in eerste instantie vreemden voor elkaar. Zijn we massaal op zoek naar een surrogaat vader, moeder, broer of zus?
Ik persoonlijk heb heel veel aan mijn vriend(inn)en gehad, vooral in mijn jongere jaren. Iedere vriend of vriendin maakt een deel uit mijn identiteit. Omdat je je vriend(inn)en kan kiezen, ben je meestal bevriend met mensen wie je jezelf in herkent. De acceptatie of steun komt dan vanzelf. Ik denk dat vriendschap meer gebaseerd is op gelijkgestemdheid op mentaal vlak en/of is meer praktisch van aard, bijvoorbeeld: men deelt dezelfde interesses of beoefent dezelfde hobby's; of men woont bij elkaar in de buurt, en/of hun kinderen zijn leeftijdsgenoten. Daardoor heeft men gezamenlijke onderwerpen of activiteiten. Ik weet niet of het realistisch is om altijd emotionele steun te verwachten van je vriend(inn)en. In sommige gevallen kan het werken als de behoefte wederzijds is. Tenslotte, niet iedereen denkt hetzelfde over het fenomeen vriendschap.
Even terug naar waar ik mee begonnen ben: een zus die ook een vriendin is. Als ik mijn definitie van vriendschap toepas, dan begrijp ik wat die zussen bedoelen. Naast onvoorwaardelijke liefde en genegenheid van haar zus, zijn ze ook gelijkgestemden op mentaal vlak. Ze kunnen op elkaar rekenen in dagelijks leven. Zo'n 'superzus' zou iedereen wel in zijn of haar leven wensen toch?
Maar, is iedereen ook in staat of bereid zo’n ‘superzus’ te zijn? Als iemand de enige persoon of alles is in je wereld, dan voelt het toch erg zwaar voor die andere persoon? Want zonder hem of haar zou je wereld niet meer functioneren.
Daarom denk ik dat het ook okay is als wij vriend(in)nen hebben die alleen emotionele steun bieden en/ of zussen met wie wij enkel uitwisseling hebben op mentaal vlak. Laten wij elkaars leven lichter maken. Het is simpelweg te doen door onze eigen verwachtingen bij te stellen.
Reactie plaatsen
Reacties